Είκοσι τέσσερα χρόνια μετά
Είκοσι τέσσερα χρόνια μετά, σου γράφω τη θλίψη μου.
Όλα στο σχολείο είναι όπως τα άφησες…
Και ίσως χειρότερα…
Εσύ τουλάχιστον πρόλαβες και περιέσωσες την αξιοπρέπειά σου.
Εσένα δεν σε νίκησαν οι απογοητεύσεις, οι πίκρες και οι θυμοί.
Στάθηκες ορθός, σαν δυνατό δέντρο.
Έφυγες στολίζοντας μια χούφτα χώμα και ώρες-ώρες τις θύμισες μας
Με τα μεγάλα σου βήματα άνοιξες δρόμους
Δρόμους δύσκολους, αλλά ανοιχτούς μέχρι σήμερα.
Εκείνο που μένει σε όλους εμάς τους λιγότερο μαχητικούς
και περισσότερο ρομαντικούς-απελπισμένους,
είναι να τους αναζητήσουμε και να τους πορευτούμε.
Είκοσι τέσσερα χρόνια μετά, σου γράφω τη θλίψη μου.
Τίποτα δεν άλλαξε, αλλά και τίποτα δεν έμεινε ίδιο…
Τον σκονισμένο μαυροπίνακα αντικατέστησε ο διαδραστικός,
και την κιμωλία ο μαρκαδόρος…
Και ενίοτε τα πλήκτρα κάποιου υπολογιστή!
Και τα παιδιά; Σχεδόν αμήχανα, μέσα σε χαοτικές καταστάσεις
βλέπουν την όμορφη και παράξενη πατρίδα τους,
να τα πουλά »γνήσια» ψέματα…
Και επιμένουν να ψάχνουν, κάποιο ζεστό κρησφύγετο,
για να στεγάσουν τα προδομένα τους όνειρα.
Είκοσι τέσσερα χρόνια μετά, σου γράφω τη θλίψη μου.
Σηκώνομαι στις μύτες των ποδιών – είσαι ψηλός
τεντώνω το χέρι μου και ακουμπώ στις πληγές σου,
ένα άσπρο τριαντάφυλλο…
Γίνεται κόκκινο!!!
Η συνάδελφός σου Α. Π
Είκοσι τέσσερα χρόνια μετά, σου γράφω τη θλίψη μου.
Όλα στο σχολείο είναι όπως τα άφησες…
Και ίσως χειρότερα…
Εσύ τουλάχιστον πρόλαβες και περιέσωσες την αξιοπρέπειά σου.
Εσένα δεν σε νίκησαν οι απογοητεύσεις, οι πίκρες και οι θυμοί.
Στάθηκες ορθός, σαν δυνατό δέντρο.
Έφυγες στολίζοντας μια χούφτα χώμα και ώρες-ώρες τις θύμισες μας
Με τα μεγάλα σου βήματα άνοιξες δρόμους
Δρόμους δύσκολους, αλλά ανοιχτούς μέχρι σήμερα.
Εκείνο που μένει σε όλους εμάς τους λιγότερο μαχητικούς
και περισσότερο ρομαντικούς-απελπισμένους,
είναι να τους αναζητήσουμε και να τους πορευτούμε.
Είκοσι τέσσερα χρόνια μετά, σου γράφω τη θλίψη μου.
Τίποτα δεν άλλαξε, αλλά και τίποτα δεν έμεινε ίδιο…
Τον σκονισμένο μαυροπίνακα αντικατέστησε ο διαδραστικός,
και την κιμωλία ο μαρκαδόρος…
Και ενίοτε τα πλήκτρα κάποιου υπολογιστή!
Και τα παιδιά; Σχεδόν αμήχανα, μέσα σε χαοτικές καταστάσεις
βλέπουν την όμορφη και παράξενη πατρίδα τους,
να τα πουλά »γνήσια» ψέματα…
Και επιμένουν να ψάχνουν, κάποιο ζεστό κρησφύγετο,
για να στεγάσουν τα προδομένα τους όνειρα.
Είκοσι τέσσερα χρόνια μετά, σου γράφω τη θλίψη μου.
Σηκώνομαι στις μύτες των ποδιών – είσαι ψηλός
τεντώνω το χέρι μου και ακουμπώ στις πληγές σου,
ένα άσπρο τριαντάφυλλο…
Γίνεται κόκκινο!!!
Η συνάδελφός σου Α. Π
Ο Νίκος Τεμπονέρας
ζει και θα ζει στους αγώνες μας
το ποιημα "αλιευτηκε" από το αφιέρωμα του alfavita,gr στη
μνημη του Νίκου Τεμπονέρα που μπορειτε να δειτε ΕΔΩ
RSS Feed
